WICHROWE WZGÓRZA - EMILY BRONTË

Opowieść wyprzedzająca swoją epokę, mówiąca o namiętności i miłości zakazanej. Mroczne losy bohaterów umiejscowione zostały w równie mrocznej scenerii, tworzonej przez wrzosowiska północnej Anglii. 

Katarzyna i Heathcliff, kompani z lat dziecięcych, oddzieleni przez różnice statusu społecznego i pochodzenia. Obydwoje tak samo dumni, porywczy, niepokorni. Bliskość łącząca bohaterów zostaje doszczętnie zniszczona gdy Heathcliff podsłuchuje nieprzeznaczone dla jego uszu słowa, w których Katarzyna obraża niemajętnego ukochanego i wyjawia przyjęcie oświadczyn innego mężczyzny. Heathcliff znika z życia Katarzyny, by kilka lat później powrócić z pragnieniem zemsty.

Historia miłości przeklętej przez obydwoje kochanków. Pycha bohaterów sprowadza na nich nieszczęście. Dla miłości i drugiej osoby nie potrafią zrezygnować z siebie. Nie są gotowi na poświęcenia ani nawet najmniejsze zmiany. Nierozerwalnie ze sobą związani, mimo to - ze złości, zawiści i pychy - Katarzyna dokonuje wyboru, który oboje skazuje na samotność. Tym bardziej tragiczną, że przeżywaną wspólnie, bo tych dwojga nie da się rozdzielić. Nie mogą być razem, ale nie potrafią tego zaakceptować.

Po śmierci Katarzyny Heathcliff szuka zemsty, próbuje odnaleźć ją w pogardzie dla ukochanej. Żyje po to, by nienawidzić wszystkich ludzi i niszczyć ich życie. Rozkochuje w sobie szwagierkę Katarzyny, by odebrać ją bratu i odsunąć od wszystkich ludzi których kochała. Mści się na prawowitym właścicielu Wichrowych Wzgórz i przez wygrane w grach karcianych przejmuje jego majątek. Pogardza jego synem Haretonem, którego wychowuje na nieokrzesanego, głupiego i niepanującego nad sobą młodzieńca. Zamienia w piekło życie wielu osób, w tym własnego dziecka – chorowitego Lintona, którego wykorzystuje do wypełnienia planu ostatecznej zemsty na rodzinie ukochanej i równie znienawidzonej przez siebie Katarzyny. 

„(…) Katarzyna po chwili poruszyła się, objąwszy go za szyję, przycisnęła policzek do jego twarzy, podczas gdy on całował ją zapamiętale. Z ust jego wyrywały się słowa dzikie i gwałtowne.

- Teraz widzę, jaka byłaś dla mnie okrutna, okrutna i fałszywa. Dlaczego mną wzgardziłaś? Dlaczego zdradziłaś własne serce, Katy”? Nie mam dla ciebie ani jednego słowa pociechy. Masz, na co zasłużyłaś. Sama zabiłaś siebie. Tak, teraz mnie całuj, teraz płacz! Teraz żądaj ode mnie pocałunków i łez… będę dla ciebie tylko trucizną i wyrokiem potępienia. Kochałaś mnie, więc jakim prawem mnie porzuciłaś? Jakim prawem? – pytam. Bo do Lintona pociągnął cię przecież tylko lichy kaprys. Dlatego, że nie mogły nas rozdzielić ani nędza, ani poniżenie, ani śmierć, ani żadna siła boska czy szatańska, tyś to uczyniła z własnej woli. Ja ci nie złamałem życia, sama to uczyniłaś, za jednym zamachem łamiąc i moje. Tym gorzej dla mnie, żem silny. Czy pragnę żyć? Cóż to będzie za życie, gdy ty – o Boże! Czy ty chciałabyś żyć, mając własną duszę w grobie?

- Daj spokój! Zamilcz! – szlochała Katarzyna. – Jeżeli zawiniłam, płacę za to życiem. To dosyć. I tyś mnie porzucił, a nie robię Ci wyrzutów! Przebaczam Ci. I Ty mi przebacz!

- Ciężko przebaczyć, patrząc na te oczy i na te wychudłe ręce – odpowiedział. – Pocałuj mnie raz jeszcze, lecz tak, abym nie widział twych oczu. Moją krzywdę przebaczam. Kocham ciebie, choć mnie zabijasz, lecz czy mogę przebaczyć ci to, że zabijasz siebie?”

Bohaterami kierują silne emocje, ich nastroje wahają się od stanów rozpaczy, przez mocno pobudzone wyobraźnią chwile szczęścia prowadzące najczęściej do ataków furii. Autorka cechuje się szczególną umiejętnością obrazowania uczuć za pomocą słów. Zdania, rozmowy i podniośle wygłaszane monologi składają się na szczegółową wizję stanów emocjonalnych bohaterów. Ich miłość jest dzika i obsesyjna, bo pochłania całą energię, cały czas i jak tornado niszczy wszystko co stanie jej na drodze. 

Historia przedstawiana jest ustami jednej z bohaterek, będącej świadkiem przekazywanych wydarzeń. Powieść wyróżnia się rozwiniętymi opisami bohaterów, ich urody, przeżyć i uczuć. Narracja prowadzona jest barwnie i dynamicznie.

Książka jest jedynym dziełem autorstwa Emily Brontë, nad czym należy ubolewać, ponieważ „Wichrowe Wzgórza” są dowodem niesamowitego talentu autorki do kreowania i przedstawiania fabuły. I podobnie jak w przypadku „Dumy i uprzedzenia” polecam książkę nie z powodu tego, że należy do klasyki literatury, ale dlatego, że jest to powieść od której nie sposób się oderwać i którą pamięta się na bardzo długi czas.