MANSFIELD PARK - JANE AUSTEN

Jak trudno czasami połączyć się z ukochanym mężczyzną, gdy równie ważny jak uczucia jest jego roczny dochód! Bo jak zostać żoną drugiego, a więc nie posiadającego szans na rodzinny majątek syna, który co więcej chce zostać duchownym? Jak nie zgodzić się na małżeństwo z obcym, nieciekawym, nie kochanym przez siebie mężczyzną, jeśli jego pochodzenie może zapewnić dostatnie życie na poziomie poparte uznaniem towarzystwa? Z takimi właśnie problemami musiały zmierzyć się dorastające dziewczęta w czasach Jane Austen i choć dziś krytycznym okiem spojrzeć można na te tak bardzo wydumane i wyolbrzymione troski, z przyjemnością czyta się o ich spokojnym życiu. 

„Mansfield Park” to, jak przystało na epokę, przekazywana niespiesznie i ze spokojem historia Fanny Price, dorastającej dziewczyny, która przyjęta zostaje do domu bogatych krewnych na wychowanie. Jej życie upływa w spokoju i harmonii, jest osobą posłuszną, pomocną i skromną. Jej powiernikiem, najbliższym przyjacielem i przewodnikiem staje się starszy kuzyn Edmund, odznaczający się jak ona, niezłomnym charakterem i zasadami. Tego samego nie można powiedzieć o rodzeństwie Edmunda, dwóch rozpieszczanych siostrach i najstarszym, rozrzutnym bracie. Spokojne życie w dworze przerwane zostaje przez pojawienie się w okolicy bogatego rodzeństwa Crawfordów z Londynu, które pomimo różnic wychowania, charakterów i wartości staje się częstym uczestnikiem spotkań z rodziną Bertramów.  Nie potrzeba wielu miesięcy by Henry Crawford oczarował okoliczne panny, a jego siostrę Mary i Edmunda zaczęło łączyć uczucie. 

Powieść ta, jak przeczytałam, jest najtrudniejszą w odbiorze książką Jane Austen. Mnie podobała się ze wszystkich dotąd przeczytanych najbardziej. To zdecydowanie niespieszne, nie obfitujące w wydarzenia studium charakterów. Austen ukazuje tutaj swój niezwykły talent do obserwacji ludzkich zachowań i wnioskowania. Bohaterowie nakreśleni są z niezwykłą dokładnością, poddawani próbom i stawiani w sytuacjach, które najlepiej pokazują ich naturę. Ta plejada postaci, charakterów, różnorodnych wartości i postaw jest w „Mansfield Park” stworzona jeszcze lepiej niż w uwielbianej przez czytelników „Dumie i uprzedzeniu”. Każdego z bohaterów skojarzyć możemy z kimś z własnego otoczenia, kogo zachowanie dokładnie odpowiada temu przedstawionemu na kartach powieści. To czyni z dzieła Austen powieść uniwersalną, bo choć nie ma już tamtego świata, a dawne problemy są dziś przez nas niezrozumiałe, jej bohaterowie są realni i wiarygodni.

 "Po przetańczeniu odpowiedniej ilości tańców na odpowiedniej ilości balów młoda para dowiodła słuszności tych opinii i po zwróceniu się, jak przystało, do nieobecnego sir Thomasa podjęła decyzję o zaręczynach ku zadowoleniu obu rodzin oraz wszystkich obserwatorów z sąsiedztwa, którzy już od wielu tygodniu wiedzieli, jak bardzo korzystne byłoby małżeństwo pana Rushwortha z panną Bertram (...).

Edmund był jedynym członkiem rodziny, któremu się to nie podobało, i żadne argumenty ciotki nie mogły sprawić, by uważał Rushwortha za miłego człowieka. Przyznawał, że siostra jest najlepszym sędzią w tym, co tyczy się jej przyszłego szczęścia, ale nie przynosił mu satysfakcji fakt, że to szczęście zasadza się na bogactwie, nie mógł też nic poradzić na to, że w towarzystwie pana Rushwortha powtarzał sobie nieraz w myślach: >>Gdyby ten człowiek nie miał dwunastu tysięcy rocznie, byłby tylko głupcem.<<"

Z dużą przyjemnością przeczytałam „Mansfield Park”. Opis na okładce sugeruje, że jest to „najbardziej zaskakująca powieść w dorobku Jane Austen” i rzeczywiście pojawia się w niej trochę zaskoczeń. Zachęcam do sięgnięcia po tę książkę nie tylko fanów twórczości angielskiej pisarki, ale również czytelników ciekawych dawnego życia, obyczajów, zachowań i konwenansów.

Wraz z przeczytaniem „Mansfield Park” podejmuję książkowe wyzwanie Olgi z Wielkiego Buka na rok 2017. O wyzwaniu przeczytać możecie więcej pod TYM linkiem, jest naprawdę świetnie przygotowane i polecam wzięcie w nim udziału. Czeka was dużo zabawy.